Wasilewski, Bernard

Bernard Wasilewski (major) urodził się 10 sierpnia 1916 r. w Górze (gmina Krypno) w rodzinie Julii (z domu Snarskiej) i Aleksandra Wasilewskich. Rodzice byli rolnikami. Ukończył Szkołę Powszechną w Górze. W 1932 r. zapisał się do Związku Krakusów (konne odziały organizowane przez Przysposobienie Wojskowe). W 1937 r. wstąpił do 10 Pułku Ułanów Litewskich i został skierowany do szkoły podoficerskiej. Po szkole został przydzielony do 2 Szwadronu jako instruktor. Do II wojny światowej przebywa w koszarach 10 Pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku. Brał udział w bitwie pod Kockiem 2- 6 października 1939 r. (ostatnia bitwa wojny obronnej stoczona przez regularne wojsko). Stamtąd 6 października dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo trafił do obozu jenieckiego Stalag VII A dla szeregowców i podoficerów w Moosburgu w południowej Bawarii. Następnie został przeniesiony do pracy do Berchtesgaden w Alpach, a jeszcze później trafił do Piding niedaleko miejscowości Raichenhalle (Bawaria). W lipcu 1942 r. złapany wraz z pięcioma współwięźniami po nieudanej próbie ucieczki z obozu. Trafił do obozu karnego XVIIIC. Po paru tygodniach został z powrotem przetransportowany do Piding. Tam przebywał do wyzwolenia obozu w maju 1945 r. Po powrocie do Polski osiedla się na Kujawach w Halinowie. W 1949 r. przyjechał do Białegostoku, tu zatrudnił się jako murarz, później woźnica. Do emerytury w 1991 r. pracował w Spółdzielni Usług Przewozowych „Przewóz”. Przez dziesięć lat śpiewał w chórze Cantylena. Należał do Związku Inwalidów Wojennych oraz do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Prowadził poczty sztandarowe podczas uroczystości patriotycznych i kościelnych. Uhonorowany nagrodą „Świadek Historii” przyznawaną przez Instytut Pamięci Narodowej oddział w Białymstoku. W 2013 r. minister obrony narodowej awansował go do stopnia majora. Zmarł 13 stycznia 2014 r. w Białymstoku.