Mediateka CLZ
Kontrast:brightness_6
Czcionka: A A+ A++

Bialowna_plansze_pl_014

Plansza czternasta opatrzona jest tytułem „Powojenny Białystok (od 1945).” Na niebieskoszarym tle umieszczony jest tekst, zaś po lewej stronie znajdują się trzy czarno-białe zdjęcia wraz z podpisami. “Pracę w Białymstoku rozpoczęła w październiku 1945 roku jako wizytatorka higieny szkolnej w Białostockim Kuratorium Okręgu Szkolnego. Miesiąc później została zatrudniona w Ubezpieczalni Społecznej jako lekarka pediatrka. W 1946 roku objęła stanowisko referentki ds. opieki nad dzieckiem w Wydziale Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego oraz dyrektorki Centralnej Wojewódzkiej Poradni Matki i Dziecka oraz Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Młodzieżą. Białówna wspominała: Początki pracy w ówczesnym referacie były trudne ze względu na zniszczenia województwa w okresie wojny, likwidację w tym czasie wszystkich placówek lecznictwa otwartego, przewagę ludności wiejskiej, co przy złym stanie dróg i braku środków na lokomocję stwarzało duże trudności w dotarciu do dziecka. Na początku lat 50. w Białymstoku brakowało pediatrów, a liczba chorych dzieci ciągle rosła. W tej sytuacji, za przyzwoleniem ówczesnej władzy, lekarze otworzyli prywatne praktyki. To wizyty u dr Białówny cieszyły się jednak największym zainteresowaniem, bo nie pobierała ona opłat za leczenie dzieci z ubogich rodzin, a nierzadko wspierała je jeszcze finansowo przy zakupie potrzebnych lekarstw. Następne lata przynoszą kolejne sukcesy zawodowe. Dr Białówna uzyskuje specjalizację II stopnia w zakresie pediatrii i jako ordynatorka oddziału dziecięcego Wojewódzkiego Szpitala zakłada Katedrę i Klinikę Chorób Dzieci Akademii Medycznej w Białymstoku. Dzięki nawiązanym kontaktom z czasów pobytu w Szwecji zorganizowała tzw. domek szwedzki, w którym mieścił się Ośrodek Szkoleniowy Społecznej Pediatrii i Położnictwa. Prowadzono tam kursy doszkalające i studia podyplomowe. W 1957 roku Irena Białówna została posłanką do Sejmu PRL. Brała aktywny udział w pracach Komisji Zdrowia oraz Komisji do Spraw Socjalnych i Polityki Społecznej. W 1961 roku powołano ją na członkinię Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka. Dr Białówna przyczyniła się także do powstania Państwowego Domu Małych Dzieci, który funkcjonuje do dzisiaj i nosi jej imię. Za swoją działalność na rzecz polskiej pediatrii, ale także za działalność społeczną została odznaczona wieloma nagrodami m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką PCK.” Ulokowane najwyżej czarno-białe zdjęcie portretowe nosi podpis: “Irena Białówna w mieszkaniu przy ulicy św. Rocha 2; autor: Marian Kobyliński; kolekcja prywatna Tomasza Lisickiego”. Przedstawia ono kobietę siedzącą w głębokim, drewnianym fotelu. Wnętrze mieszkania, wygląda na gabinet lub salon. Kobieta, której ciemne, zaczesane do tyłu i upięte włosy, patrzy w obiektyw z łagodnym, delikatnym uśmiechem. Ubrana jest w ciemny kostium, spod którego wystaje wyraźny, jasny kołnierz, a na nogach widoczne są pończochy. Białówna trzyma na kolanach otwartą książkę lub notatnik, który przetrzymuje lewą dłonią. Wnętrze widoczne w tle ma poważny, ale domowy charakter. Ściany pokryte są ciemną, wzorzystą tapetą z ornamentami roślinnymi. Po lewej stronie znajduje się drewniany stolik z szufladą, na którym ułożone są dwa prostokątne przedmioty, przypominające kasetę na dokumenty lub szkatułkę. W tle, po prawej, stoi wysoka, drewniana szafa o polerowanym wykończeniu. Na ścianie w lewym górnym rogu wisi mały, prostokątny obraz w ramie, przedstawiający kompozycję kwiatową. Kolejne dwa zdjęcia są opatrzone podpisem: “Gabinet dr Ireny Białówny w domu przy ulicy Świętego Rocha 2, lata 70. XX w.; autor: Piotr Sawicki jr”. Umieszczona wyżej czarno-biała fotografia przedstawia ujęcie wnętrza domowego gabinetu, silnie oświetlonego naturalnym światłem wpadającym z okna po prawej stronie. Na pierwszym planie widoczne jest drewniane krzesło z wygiętym oparciem i tapicerowanym, ciemnym siedziskiem, ustawione przodem do biurka. Za krzesłem znajduje się drewniane, masywne biurko z zaokrąglonymi krawędziami, którego blat jest częściowo zajęty różnorodnymi przedmiotami. Po lewej stronie biurka, stoi mała ramka ze zdjęciem portretowym kobiety (najprawdopodobniej matki Ireny Białówny) oraz nowoczesna lampa biurkowa z półokrągłym kloszem. W centralnej części blatu ustawiony jest wazon z tulipanami oraz szklany wazon z bukietem kwiatów i gałązkami, obok których luźno leżą stosy zdjęć, pocztówek i dokumentów. Na biurku znajduje się też książka lub notes oraz okulary. Tło kadru tworzy okno po prawej stronie, na którego parapecie stoją doniczki z roślinami i wspinającą się rośliną pnącą. Po prawej stronie biurka stoi duża, wysoka lampa podłogowa z jasnym, szerokim abażurem. Na ścianie tuż nad biurkiem, wisi portret starszego mężczyzny, który jest oprawiony w ciemną ramę. Prawdopodobnie jest to wizerunek ojca Białówny. Kolejna fotografia, również czarno-biała przedstawia wnętrze gabinetu doktor Białówny. Centralnym elementem kadru jest waga niemowlęca stojąca na niewielkim stoliku na kółkach, który posiada dwie półki. Waga charakteryzuje się białą, wyprofilowaną szalą do leżenia oraz mechanizmem odważnikowym z podziałką, typowym dla modeli z połowy XX wieku. Dolna półka stolika jest załadowana stosem książek, magazynów i dokumentów, ułożonych nieporządnie. Pomieszczenie ma drewnianą podłogę z widocznymi, szerokimi deskami. W tle po lewej stronie widoczne są uchylone, jasne, dwuskrzydłowe drzwi, a przy nich stoi drewniane krzesło. W oddali po prawej stronie widoczny jest zawieszony na ścianie portret kobiety, od którego odbija się światło padające z okna. Pod portretem, pod ścianą stoi mebel przypominający kozetkę do badania dzieci, zaś po prawej stronie zdjęcia, uwidacznia się zaciemniony fragment innego mebla, prawdopodobnie biurka, na którym leży kartka papieru.