Bonvenon en Mediateko de CLZ – plurmedia arkivo de parolata historio de la urbo kaj la regiono!
En nia kolekto troviĝas rememoroj de loĝantoj de Bjalistoko kaj Podlaĥio, kaj ankaŭ fotoj kaj dokumentoj, kiujn ili disponigis, kaj kiuj ampleksas la periodon de la fino de la 19-a jarcento ĝis la nuntempo.
Pliajn informojn pri la arkivo oni povas trovi en la paĝo „pri Mediateko de CLZ”.
Ni invitas vin esplori la enhavon de Mediateko de CLZ!
-
Relacje świadków historii dotyczące historii, tradycji i codziennego życia
-
Kopie cyfrowe takich materiałów, jak fotografie, dokumenty, dyplomy, medale, udostępnionych do naszych zasobów przez mieszkańców Białegostoku i Podlasia.
-
Wirtualna mapa współczesnego Białegostoku na której umieszczono archiwalne fotografie w miejscach, w których zostały pierwotnie wykonane.
Kolekcje tematyczne
-
Starosielce są osiedlem z bardzo ciekawą i bogatą historią. Swoje narodziny zawdzięczają rozwojowi kolei żelaznej w Imperium Rosyjskim. To w tym miejscu władze carskie postanowiły umiejscowić warsztaty kolejowe – naprawiano tu tabor, później budowano mosty. To wokół tych zakładów rozwijały się Starosielce, które początkowo funkcjonowały jako wieś, w 1919 roku otrzymały prawa miejskie, a ostatecznie w 1954 roku zostały przyłączone do Białegostoku. Historie miejsc to przede wszystkim historie ich mieszkańców. Niektórzy z nich zgodzili się opowiedzieć nam swoje przeżycia i udostępnili domowe archiwa. Zapraszamy do zapoznania się z kolekcją poświęconą mieszkańcom Starosielc.
-
Bojary są jednym z najstarszych białostockich osiedli, z częściowo zachowaną oryginalną, drewnianą zabudową. Zawsze były wyjątkowe i zaznaczały swoją odrębność, może więc dlatego ich mieszkańcy do dziś tak bardzo się z nimi identyfikują. Wielu z nich mieszka na Bojarach od kilku pokoleń. Inni, mimo że ich domy rodzinne już nie istnieją, a oni mieszkają już gdzie indziej, nadal czują się bojarczykami, z nostalgią i dumą wspominając swoje pochodzenie. Zapraszamy do zapoznania się z domowymi archiwaliami i wspomnieniami mieszkańców zbieranymi od 2009 roku w Mediatece CLZ – archiwum historii mówionej.
-
Zanim fotografia stała się łatwo i powszechnie dostępna, jej wykonanie wymagało dużej wiedzy technicznej i praktycznej, często także specjalnie zaaranżowanego miejsca – pracowni fotograficznej. Zrobienie zdjęcia wymagało znacznie więcej zachodu niż obecnie, było też bardziej kosztowne. W atelier znajdowały się specjalne tła i rekwizyty oraz duże przeszklenia zapewniające odpowiednią ilość światła. Portretowany musiał się wcześniej odpowiednio do zdjęcia przygotować, założyć stosowny strój i zadbać o fryzurę, co na pewno wymagało większej ilości czasu. Wydaje się, że właśnie te przygotowania, swojego rodzaju rytuał, który musiał przejść zarówno fotograf, jak i fotografowany, nadaje tym zdjęciom tak wyjątkowy, może nad wyraz poważny charakter. Prezentowane portrety zostały wykonane w pracowniach fotograficznych działających w Białymstoku przed 1915 rokiem, które szerzej zostały opisane w książce Wiesława Wróbla „Fotografowie białostoccy 1861-1915”. Prezentowane fotografie w dużej mierze pochodzą ze zbiorów białostockiego kolekcjonera Mieczysława Marczaka, pozostałe zostały udostępnione przez kilkudziesięciu białostoczan z ich domowych archiwów. Wszystkim ofiarodawcom serdecznie dziękujemy za wsparcie!
-
Alicja Szataginowa urodziła się 9 lipca 1895 roku w rodzinie Huberta i Emilii Wille. Dzieciństwo spędziła w Białymstoku, w domu przy ul. Parkowej 6. W 1913 roku wyjechała kształcić się w Instytucie Szlachetnie Urodzonych Panien w Petersburgu w Rosji. Tam poznała carskiego oficera Aleksandra Szataginowa, z którym wzięła ślub w 1917 roku. Aleksander zaginął w Rosji w trakcie rewolucji, więc Alicja wróciła do Białegostoku w 1923 roku bez męża. Po powrocie dawała prywatne lekcje muzyki, była przewodniczącą sekcji muzycznej w Kole Miłośników Historii, Literatury i Sztuki. W 1936 roku rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Prywatnym Instytucie Muzycznym powołanym do życia przez siostry Frankiewicz. Instytut mieścił się na trzecim piętrze kamienicy przy ul. Sienkiewicza 14, w czasie II wojny światowej działał nielegalnie. W 1944 roku Alicja Szataginowa wyjechała na trzy lata do rodziny w Łodzi. Po powrocie kontynuowała pracę w Państwowej Szkole Muzycznej I Stopnia utworzonej w miejsce Prywatnego Instytutu Muzycznego. Cały czas udzielała też prywatnych lekcji w domu przy ul. Parkowej 6. Zmarła 28 listopada 1984 roku w Białymstoku. Spoczęła na cmentarzu prawosławnym przy ul. Wysockiego 1 wraz ze zmarłym pod koniec lat 40. niedoszłym mężem Aleksandrem Gonczarenko. Fotografie dokumentujące życie Alicji Szataginowej zostały znalezione przez państwa Tomaszewskich, obecnych właścicieli willi przy ul. Parkowej 6. W swojej książce „Zaginiona Perła i Dwa Światy” opisała je Iwona Zinkiewicz i dzięki niej trafiły one do archiwum Mediateki CLZ. Dziękujemy rodzinie Tomaszewskich za zgodę na udostępnienie materiałów.